‘Ik vind er niks aan,’ moppert Anischa. ‘Stomme corona!’
Nijdig schopt ze de bal door de tuin. Hij ketst luid tegen de schuur aan.
      ‘Anischa, niet tegen de schuur!’ roept mama vanuit de keuken. ‘Over tien minuten begint je les weer!’
Les, denkt Anischa boos. Wat nou les! De juf achter een tablet, meer is het niet. Geen vriendjes en vriendinnetjes om lekker mee te spelen. Om tikkertje te doen op het schoolplein. En waarom? Allemaal vanwege een stom virus. De school is nu al drie weken dicht en Anischa heeft er schoon genoeg van. Zelfs oma mogen ze niet meer bezoeken. Anischa trapt de bal nog een keer hard door de tuin. Bang! Tegen de schutting.
      ‘Anischa!’ roept mama boos.
      ‘Ik vind ‘t maar stom,’ schreeuwt ze tegen niemand in het bijzonder.
Mama loopt naar buiten en knuffelt haar.
      ‘Dat snap ik heel goed,’ zucht mama. ‘Het is voor niemand makkelijk. Jij hebt in ieder geval nog je zus en je broertjes om mee te spelen.
      ‘Maar ik wil met Jade spelen,’ moppert Anischa.
Maar ze weet heel goed dat dat nu niet kan.
      ‘Kom, je les begint,’ zegt mama.

Ze zitten met z’n allen aan tafel. Ieder met een tablet voor de neus en een koptelefoon op. Mama heeft het er maar druk mee. Ze moet erop toezien dat iedereen bij de les blijft. En zelf moet ze ook thuiswerken. Alleen Calvin maakt een puzzel en mag lekker knutselen.
      ‘Zó niet eerlijk,’ zucht Anischa.
Tijdens de les heeft Anischa moeite om zich te concentreren. Haar gedachten dwalen steeds af naar oma die niet zo lang geleden is geopereerd en nu in een verzorgingstehuis zit tot ze weer terug naar huis kan. Maar door dit stomme virus mag oma geen bezoek meer ontvangen. Niemand! Zelfs de fruitmand die ze samen met mama had gekocht, mocht ze niet persoonlijk aan oma geven. Ze belt wel met oma, dan gaan ze FaceTimen, maar dat is toch echt niet hetzelfde.

      ‘Anischa, blijf je bij de les?’ hoort ze de stem van juf Marjanne zeggen.
      ‘Jaja,’ zucht ze.
      ‘Leg jullie rekenschrift maar weg. We gaan iets leuks doen,’ zegt juf.
Anischa zet haar microfoon aan.
      ‘Tikkertje op het schoolplein?’ vraagt ze. ‘Gymmen?’
Ze weet dat dat niet kan, niet nu, niet volgende week. Wanneer dan wel weer?
      ‘Nee, helaas,’ zegt juf. ‘Wat vinden jullie het moeilijkst in deze coronatijd?’ vraagt ze. ‘Wie missen jullie het meest? En wat kunnen we eraan doen?’
      ‘Ik mis school,’ roept Anischa. ‘En mijn klasgenoten. En oma!’
      ‘Niet zo luid,’ roept Rowan, ‘ik hoor de meester zo niet.’
Dat is het nadeel van thuis les krijgen. Haar grote zus en haar broer volgen ook les. En Calvin moet ook beziggehouden worden. Soms lijkt het thuis wel een kippenhok!
      ‘We gaan een projectje doen,’ zegt juf. ‘Een soort schoenendoosactie, maar dan voor iemand die je mist. Dus je vult een doos met kleine spulletjes, een tekening, een bloem, alles kan en alles mag. Die doos geef je dan aan die persoon.’
      ‘Juf!’ roept Anischa. ‘Ik wil dat voor oma doen. Maar we mogen het tehuis niet in.’
      ‘Dan wordt het een raambezoek,’ zegt juf. ‘Dat is ook leuk.’
Anischa zucht ongeduldig.
      ‘Dat kan niet,’ zegt ze. ‘Oma zit op de tweede verdieping! Daar kan ik nooit bij komen. Ze is te ver weg!’
Anischa voelt zich een beetje boos worden.
      ‘Dat is lastig,’ zegt juf. ‘Een balkonbezoek kan niet. Dan moet je het bij de deur afgeven.’
Anischa moppert.
      ‘Dat is lang niet zo leuk,’ bromt ze.

Toch gaat Anischa meteen aan de slag. Ze maakt een tekening van het verzorgingstehuis, met oma voor het raam bij het balkon. Dan plakt ze er nog een stuk papier aan vast. Daarop tekent ze een giraffe die een doos op zijn snuit heeft. Dan tekent ze zichzelf die op de giraffe zit. Het wordt een prachtige tekening.
      ‘Mooi,’ zegt mama als ze langsloopt.                ‘Wat gaat die giraffe doen?’
      ‘Bij oma op raambezoek,’ zegt Anischa die op de achterkant van haar potlood knaagt. ‘Of balkonbezoek. Hij brengt haar een doosje vol liefs. Ik ga een armband knutselen en een ketting. En ik zou bloemen kunnen plukken. Wat kan ik er nog meer in doen?’
      ‘Iets lekkers?’ vraagt mama. ‘Iets wat ze in het verzorgingstehuis niet krijgt?’
      ‘Pannenkoeken!’ gilt Anischa. ‘Oma is dol op pannenkoeken!’
Mama lacht.
      ‘Jij ook,’ zegt ze, ‘dus dat komt goed uit. Dan gaan we straks pannenkoeken bakken!’
Project een-doosje-vol-liefs is in volle gang. Er wordt geknutseld, er worden bloemen geplukt, er wordt een ketting geregen en een armbandje geknoopt. Toch baalt Anischa een beetje. Ze kan het doosje niet zelf aan oma geven. Afgeven bij de deur, zei juf. Maar wat als het doosje kwijtraakt? Of bij iemand anders wordt gebracht?

Aan het eind van de middag staan ze onder oma’s balkon. Calvin heeft een slinger geknutseld die hij om zijn rolstoel heeft geslingerd. Rowan heeft een tekening gemaakt van een voetballer die het coronavirus wegschopt. En Lanka heeft een prachtige boekenlegger gemaakt.
      ‘Ik bel oma,’ zegt mama. ‘Dan zeg ik dat jullie een verrassing voor haar hebben.
      ‘Mam, met mij,’ zegt mama. ‘Kom eens naar het balkon, we hebben een verrassing voor je.’
Het duurt even maar dan zwiept de deur open.
      ‘Hé, schatjes!’ roept oma. ‘Wat gezellig dat jullie er zijn.’
      ‘We hebben iets voor je,’ zegt Anischa. ‘Een doosje vol liefs! We moeten het bij de deur afgeven, ik mag niet naar binnen.’
      ‘Wat lief,’ zegt oma.
      ‘En ik heb een ketting voor je gemaakt,’ gilt Calvin vanuit zijn rolstoel. ‘We hebben allemaal iets gemaakt.’
      ‘Ik ben nu wel heel erg benieuwd,’ lacht oma. ‘Is dat het doosje?’ vraagt ze.
Anischa knikt.
      ‘Ik had het graag zelf willen geven,’ zegt ze. ‘Maar dat mag niet.’
      ‘Jawel hoor,’ grijnst oma. ‘Ik heb een idee, wacht …’
Oma verdwijnt uit het zicht.
      ‘Wat gaat ze nou doen?’ vraagt mama. ‘Ze komt toch niet naar beneden?’
Maar daar verschijnt het hoofd van oma al weer.
      ‘Kijk,’ zegt ze. ‘Die fruitmand die ik laatst van jullie kreeg komt goed van pas. En aangezien ik van wol een kleedje aan het breien ben, heb ik dus ook een draad.’
Oma laat de lege fruitmand zakken.
      ‘Verder,’ roept Calvin. ‘Nog verder, oma!’
Anischa lacht. Wat een goed idee van oma! Dan belandt het mandje op de grond. Alle cadeautjes worden erin gelegd.
      ‘Hijsen maar!’ roept Lanka.
      ‘Wat zwaar!’ lacht oma. ‘Wat zit er allemaal in?’
Oma hijst en hijst. Het mandje wiebelt en zwaait heen en weer. Bijna valt de ketting eraf, maar het gaat net goed. Eindelijk is het mandje veilig boven.
      ‘Wat ruik ik nou?’ vraagt oma verbaasd.
      ‘Pannenkoeken!’ roepen ze in koor.
Oma is er stil van.
      ‘Wat een prachtige cadeaus,’ zegt ze. ‘En wat een zalige pannenkoeken.’
      ‘Dit gaan we vaker doen,’ zegt mama.
Anischa knikt.
      ‘En dan noemen we het “mandjesbezoek”!’
      ‘Mandjesbezoek,’ herhaalt oma. ‘En als alles weer mag, dan wordt het weer “handjesbezoek”. Want dan ga ik jullie helemaal suf knuffelen!’