Trrrrrrrring! Het schelle geluid van de wekker schalt door de slaapkamer van Noor.
      ‘Nu nog niet,’ zucht ze, terwijl ze de wekker uitzet.
Noor stopt haar hoofd onder het kussen.
      ‘Het is pas zes uur,’ moppert ze. ‘En we hoeven pas om acht uur richting school.’
Toch komt Noor overeind en stapt uit haar bed. Stilletjes loopt ze naar beneden. Ze ontwijkt de krakende traptrede en doet zachtjes de deur naar de kamer open. Het is pikdonker in huis en een beetje fris. Eerst doet Noor de lampen aan. Daarna gaat de verwarming wat hoger. Dan doet Noor wat ze elke doordeweekse dag doet, ze zet het ontbijt klaar. Ze pakt borden en bestek, brood en beleg komt op tafel. Ze rommelt wat in de koelkast en komt terug met kaas en komkommer. Ze zet het theewater op, pakt een dienblad en legt daar een kom en een lepel op. Ook zet ze er een theeglas bij. Tevreden kijkt ze rond. Het is al half zeven ziet ze. Haar broertjes Toon en Daan slapen nog, maar dat duurt vast niet lang meer…

Nog drie dagen, denkt Noor, dan komt papa weer thuis. Haar vader is vrachtwagenchauffeur en is alleen in de weekenden thuis. De rest van de week zijn ze met zijn vieren: Noor, Daan en Toon van 4 jaar en mama. Mama, die al weken in bed ligt. Nasleep van die stomme corona! Eerst was mama gewoon ziek, net als met griep. Maar het hoesten ging niet over en ze bleef zo benauwd. Ze kon niets meer. Nu ligt ze de hele dag in bed. Ze probeert er wel uit te komen, denkt Noor, maar pas als wij weer terug zijn uit school. Dan ligt ze op de bank.

Noor doet de gordijnen open en ziet hoe de hemel zachtjes roze kleurt. Even blijft ze gedachteloos staan. Maar dan hoort ze een bonk. Nee hè, ze zijn nu al wakker! En ik moet de lunchtrommels nog klaarmaken, denkt Noor. Maar daar heeft ze nu geen tijd voor. Snel rent ze naar boven om de jongens zo stil mogelijk uit bed te vissen.

      ‘Zachtjes jongens,’ zegt Noor tegen haar broertjes, ‘mama slaapt nog. We gaan meteen naar beneden en maak geen lawaai!’
      ‘Ja Noor, nee Noor,’ zeggen Daan en Toon in koor.
Ze maken er elke ochtend een grapje van. Ze weten best dat mama nog slaapt. Maar stilzijn vinden ze erg lastig. In ieder geval mogen ze beneden lekker tv kijken.

Met zijn drieën sluipen ze de trap af. Ze doen wie het stilste kan zijn. Beneden zet Noor de tv aan en keert terug naar de keuken. Ze maakt eerst voor hun drieën lunchtrommeltjes klaar. Broodjes kaas, plakjes komkommer, voor Daan en Toon allebei een banaan, voor haarzelf een handvol druiven. Daarna smeert ze het ontbijt. Ze zet de waterkoker nog een keer aan, pakt een thermoskan en legt een theezakje voor haar moeder klaar. Mama eet ‘s morgens het liefst een bakje kwark met granola. Ook dat zet Noor vast klaar. De granola in een apart schaaltje, want ze weet nooit of mama op tijd wakker is als ze naar school gaan. Als het te lang staat wordt de granola anders zo klef. Daarna is het ontbijt aan de beurt.

Als de jongens met hun bordjes voor de tv zitten, sluipt Noor de trap weer op om zich aan te kleden. Kleren voor de jongens graait ze bij elkaar om ze beneden aan te kleden. Alles voor de rust in huis. Na het ontbijt helpt Noor haar broertjes aankleden en tanden poetsen. Pap heeft een bakje gekocht met een extra haarborstel, drie extra tandenborstels en tandpasta. Voor beneden had hij gezegd, zodat ze niet meer naar boven hoefden om daar te poetsen. Zo kon mama doorslapen. Slimme zet van hem, denkt Noor.

Dan is het tijd om naar school te gaan. Jassen, tassen, schoenen. Maar eerst vult Noor de thermosfles en brengt ze het ontbijt van haar moeder naar boven. Ze luistert aan de deur van de slaapkamer van haar ouders. Stil, niets, geen geluid. Noor zet het dienblad neer en maakt de deur open. Haar moeder slaapt nog. Zachtjes pakt ze het dienblad weer op en zet het op het nachtkastje neer. Mama slaapt door…              ‘Tot straks mam,’ fluistert Noor.

Op het schoolplein is het druk. Ze zijn een beetje aan de late kant. En dat terwijl ze zo vroeg is opgestaan, denkt Noor bozig. Ze wil de wekker niet nóg vroeger zetten!
      ‘Doe je mee met voetbal?’ vraagt Gijs. ‘Meiden tegen de jongens, maar ik mag bij de meiden.’
Noor schudt haar hoofd.
      ‘Kan niet,’ zucht ze. ‘Ik moet deze twee nog naar de klas brengen.’
Maar Gijs hoort haar al niet meer. Hij is over het plein gerend, de bal achterna.

De dag op school vliegt voorbij. Het is projectweek, dat is altijd leuk. Het gaat over vrijheid. Samen met Anischa en Gijs zit Noor in een groepje.
      ‘Vrijheid kan van alles zijn,’ zegt juf Marjanne. ‘Het zit in iets groots, maar ook in iets kleins. Bedenk met je groepje wat vrijheid voor jullie betekent.’
En dat was dat. Vrijheid. Gijs heeft meteen een goed idee.
      ‘Vrijheid om te zijn wie je bent,’ roept hij.
Gijs draagt graag roze kleren en soms zelfs meisjeskleding. Dus Noor snapt hem heel goed. Maar ook Anischa heeft een goede.
      ‘Wat voor kleur je ook hebt, je bent aan elkaar gelijk.’
Noor knikt. Ze had wel op tv gezien dat er ongelijkheid is tussen witte en gekleurde mensen.
      ‘En heb jij ook een goed idee?’ vraagt Anischa.
Noor kijkt bedenkelijk. Natuurlijk weet ze wel iets, maar dat gaat ze heus niet zeggen. Echt niet. Ze denkt aan haar eigen situatie, die nu al weken duurt. Ze heeft geen tijd om na schooltijd af te spreken, want ze moet altijd op haar broertjes passen. Boodschappen moet ze heel soms doen, maar het meeste wordt bezorgd. Het eten voorbereiden of opwarmen, de afwas en de was, het zijn doordeweeks allemaal haar taken sinds mama ziek is. Ze voelt zich gevangen in de dagelijkse klusjes. Maar dat gaat ze niet zeggen. Echt niet. Want wat Gijs en Anischa zeggen is veel belangrijker. Noor schudt haar hoofd en zegt niets meer.