Een vrij geschreven verhaal over asielzoekers die in Blokzijl wonen, gevlucht van het oorlogsgeweld in Eritrea.

Teun loopt met zijn moeder het schoolplein op, met een blinkende nieuwe fiets aan zijn hand. Hij is opgewonden, druk en superblij, want vandaag is hij jarig! Straks in de klas gaat iedereen voor hem zingen, hij mag op iets lekkers trakteren en … hij mag zijn feestmuts op! Die is prachtig blauw met rode en gele linten. Hij kan haast niet wachten! Maar het mooiste vindt hij dat hij zijn nieuwe fiets mag laten zien in de klas. En dat hij straks een rondje op het plein mag fietsen. Want fietsen op het plein, dat mag eigenlijk niet. Alleen als je een nieuwe fiets hebt.
      ’Juf, ik ben jarig!’ roept Teun naar zijn juf.
Maar ze hoort hem niet. Naast haar staat een donkere vrouw met een hoofddoek en een onbekend kind. Het meisje staat tegen de rokken van haar moeder geplakt. Verlegen kijkt ze met grote, donkere ogen naar Teun en zijn blinkende fiets.
      ‘Juh-huf!’ roept hij nog een keer.
      ‘Juf is in gesprek,’ zegt mam. ‘Even geduld.’
Maar Teun heeft geen geduld. Hij wil zijn fiets laten zien! Teun tringelt luid met zijn glimmende fietsbel. Juf reageert niet, maar het onbekende meisje wel. Met één hand houdt ze de rok van haar moeder vast en met de andere raakt ze voorzichtig de fiets aan.
      ‘Mooi hè?’ zegt Teun lachend. ‘Voor mijn verjaardag gekregen. Ik ben al vijf!’
Teun telt zijn vingers.
      ‘Één, twee, drie, vier, vijf!’
Het meisje kijkt Teun met grote ogen aan, maar ze zegt niets. Dan gaat de bel. Snel duwt Teun zijn fiets over de drempel en rijdt hem door de gang het lokaal in.
      ‘Voorzichtig Teun,’ hoort hij juf nog roepen. ‘En gefeliciteerd!’
Mam hangt zijn jas op en stopt zijn drinken in de bak. De traktatie zet ze op het bureau van de juf.

Als later iedereen in de kring zit en alle mama’s en papa’s weg zijn, komt de directrice in de klas. Aan haar hand heeft ze het onbekende meisje.
      ‘Dit is Tigisti,’ zegt ze. ‘Tigisti komt uit een land hier ver vandaan. In haar land is het niet veilig. Er is oorlog en haar familie moest vluchten. Daarom woont ze nu in Steenwijkerland. Tigisti kan nog maar weinig woordjes Nederlands, dat zal voor iedereen dus even wennen zijn.’
Juf staat op en neemt Tigisti bij de hand. Ze laat haar de kaart met pictogrammen zien die naast het digibord hangt. Er staan verschillende gezichtsuitdrukkingen op, zoals boos, blij, bang, verdrietig en verbaasd. Juf wijst op zichzelf en lacht. Dan wijst ze het plaatje ‘blij’ aan. Ze tikt Tigisti op haar borst en wijst naar de pictogrammen. Tigisti kijkt verlegen naar haar voeten. Ze zegt niets en wijst ook niets aan.
      ‘Geeft niet,’ zegt juf. ‘Dat komt wel.’
Teun springt op.
      ‘Ik ben blij juf!’ roept hij. ‘Want ik ben jarig!’
Juf moet lachen.
      ‘Tja, dan zou ik ook heel erg blij zijn,’ zegt ze. ‘Zeker als ik zo’n mooie fiets zou krijgen.’
Teun knikt.
      ‘Ik mag straks een rondje op het plein toch juf? En dan mag Tigisti ook een rondje.’
De hele klas begint te loeien.
      ‘Wij ook,’ roepen ze door elkaar heen.
Teun schrikt. De hele klas op zijn fiets? Dat is wel erg veel. Wat als iemand valt? En zijn fiets stuk maakt? Waarom zegt hij nou dat Tigisti ook op zijn nieuwe fiets mag? Misschien kán ze wel helemaal niet fietsen? Teun voelt zich boos worden. Boos op zichzelf en boos op de klas. Juf ziet het aan zijn hoofd. Teun kijkt woest! Alsof hij elk moment kan ontploffen. Tigisti ziet het ook. Ze tikt Teun op zijn borst en knikt dan naar de pictogrammen. Ze wijst het plaatje ‘boos’ aan. Dan tikt ze op haar eigen borst en daarna op het plaatje ‘bang’. Opeens is de boosheid van Teun weg. Tigisti is bang, denkt hij. En ik ben boos. Terwijl ik net zo blij was! Juf zakt door haar knieën en aait Tigisti over haar bol.
      ‘Heel goed,’ zegt juf en ze steekt haar duim op. Voorzichtig breekt er een glimlach door op haar donkere gezichtje. Ook Teun lacht weer. Hij wijst op het ‘blije’ plaatje. Dan tikt hij op zijn borst. Tigisti knikt. Ze wijst hetzelfde pictogram aan. Dan tikt ze op haar borst. En ze lacht.