‘Pap,’ zegt Teun, als hij met zijn vader naar school fietst, ‘we krijgen vandaag een extra meester in de klas. Hij komt voor Nina.’
Teuns vader kijkt bedenkelijk.
      ‘Die naam heb ik volgens mij nog niet eerder gehoord,’ zegt hij.
       ‘Klopt,’ zegt Teun, ‘Nina komt vandaag voor het eerst op school.’
       ‘Huh,’ zegt pap, ‘krijgt Nina haar eigen meester?’
Teun denkt even na. Hij heeft een rimpel in zijn voorhoofd.
       ‘Ik denk het wel,’ zegt hij, ‘maar ik weet ook niet waarom. Juf zei dat Nina niet goed kan horen. Zou het daar mee te maken hebben?’
       ‘Dat lijkt me knap lastig,’ zegt pap, ‘als je niets kunt horen…’
       ‘Mij ook,’ zegt Teun, ‘maar het kan ook best handig zijn.’
       ‘Huh,’ zegt pap voor de tweede keer. ‘Hoe dan?’
       ‘Nou,’ grijnst Teun, ‘als ik van jullie op mijn donder krijg, dan hoor ik jullie lekker niet!’
       ‘Je hebt gelijk,’ zegt pap. ‘Dan weet ik er ook eentje! Als ik zeg dat je wel tien ijsjes mag, hoor je me toch niet! Dat scheelt me veel geld!’
Grinnikend fietsen ze verder.

Op het schoolplein aangekomen zet Teun zijn fiets netjes in het rek. Hij rent achter Calvin aan die met zijn rolstoel over het kleuterplein scheurt. Dan gaat de bel… Als pap en Teun in de klas komen, is het nieuwe meisje er al. Teun kijkt verbaasd naar haar.
      ’Wat zit ze nou met haar handen te wapperen?’ vraagt hij aan zijn vader.
      ‘Ze wappert niet met haar handen,’ legt zijn vader hem uit, ‘dat is gebarentaal. Maar daar snap ik zelf helemaal niets van. Ze is iets aan het vertellen, maar ik heb geen flauw idee wat…’
Teun kan alleen maar kijken naar Nina die razendsnel met haar handen gebaart. Dan gaat de tweede bel, het teken dat de ouders de klas moeten verlaten. Pap knuffelt Teun en loopt de klas uit. Nina kijkt een beetje sip als haar moeder haar een kus geeft en de klas uitloopt. Haar moeder gebaart nog iets en dan is ze weg…

       ‘Allemaal in de kring,’ zegt juf.
De nieuwe meester gebaart naar Nina. Ze knikt en gaat in de kring zitten, naast Teun.
       ‘Goedemorgen allemaal,’ zegt juf.
       ‘Goedemorgen,’ klinkt het in koor.
Alleen Nina zegt niets. Ze kijkt gespannen naar haar meester die zijn handen beweegt. Dan doet Nina het gebaar na. Juf knikt.
       ‘Jij ook goedemorgen Nina. Fijn dat je bij ons in de klas komt.’
 Juf maakt een klein gebaar, maar de nieuwe meester beweegt zijn handen veel meer.
       ‘Dit is Nina,’ zegt juf, ‘en ze is doof. Daarom is meester Mark voorlopig bij ons. Hij is goed in gebarentaal.’
       ‘Gebarentaal?’ vraagt Calvin verbaasd. ‘Wat is dat nou weer?’
       ‘Dan praat je met je handen,’ legt juf uit.
       ‘Dat kan toch niet?’ lacht Calvin. ‘Handen hebben toch geen mond?’
Hij steekt zijn handen omhoog.
       ‘Kijk maar!’
Juf lacht.
       ‘Dat klopt,’ zegt ze, ‘maar praten met je handen kan echt! Ik ben het nu aan het leren. Kijk maar.’ Haar handen maken een gebaar. Ze doet het langzaam, zodat iedereen het goed kan zien.
       ‘Dit betekent welkom,’ zegt ze.
Nina lacht bij het zien van het gebaar.
       ‘Zullen we het allemaal proberen?’ vraagt juf. ‘Ik doe het nog een keer voor.’
Juf maakt het gebaar.
       ‘Zo?’ vraagt Teun, als hij het gebaar nadoet.
       ‘Helemaal goed,’ zegt juf.
Teun draait zich naar Nina toe en maakt nog een keer het gebaar. Nina lacht en gebaart iets terug.
       ‘Wat zegt ze?’ vraagt hij.
Juf kijkt meester Mark aan.
       ‘Vrienden betekent dat toch?’ vraagt ze. ‘Ik ben dan wel gebarentaal aan het leren maar ik kan het nog niet goed.’
Meester Mark knikt.
       ‘Helemaal goed,’ zegt hij, ‘het betekent vrienden!’
Nu wil de hele klas het gebaar nadoen. Het gaat ze best goed af. Dan wijst de juf naar de poster van Vrijheid Steenwijkerland.
       ‘Eigenlijk kun je gebarentaal ook zien als een vorm van vrijheid,’ zegt ze. ‘Je handen geven je een stem. Een stem die gehoord mag worden. Ook al ben je doof. Kijk eens wat ik gekocht heb?’
Juf grabbelt in haar tas en haalt er een paar mooie blikjes uit.
       ‘In deze blikjes zitten gebarenkaarten. Elke kaart is een nieuw gebaar. We kunnen dit samen gaan oefenen.’
Teun wipt ongeduldig op zijn stoel.
       ‘Kan dat nu ook juf?’ vraagt hij.
       ‘Wacht,’ zegt juf en ze opent een blikje. Ze zoekt net zolang tot ze de juiste kaart heeft gevonden. Dan houdt ze de kaart omhoog zodat iedereen hem kan zien. Nina kijkt blij. Zij weet wat er op de kaart staat.
       ‘Wat staat er juf?’ roept Calvin.
       ‘Spelen!’ zegt juf. ‘Eerst mogen jullie lekker spelen.’
Ze maakt het gebaar. De klas doet haar na. Het is even oefenen, maar het lukt iedereen toch.
       ‘Elke dag gaan we een nieuw gebaar leren,’ zegt ze. ‘Maar nu gaan we spelen!’
Teun draait zich om naar Nina.
       ‘Vrienden,’ gebaart hij.
Nina gebaart terug.
       ‘Vrienden…’